Muzyczność niemieckiej baśni romantycznej na przykładzie "Cudownej orientalnej baśni o nagim świętym" W.H. Wackenrodera oraz "Jasnowłosego Eckberta" L. Tiecka

Znaczenie muzyki dla literatury wzrosło w sposób istotny w okresie romantyzmu. Dla niemieckich twórców tego okresu muzyka stała się najważniejszą spośród wszystkich sztuk. Zajmowali się nią nie tylko w licznych tekstach teoretycznych, lecz swe koncepcje prezentowali także czytelnikom utworów literackich. Elementy muzyczne pojawiały się zarówno w liryce, jak i głównie – co może wydawać się zaskakujące – w prozie. Spośród wszystkich gatunków epickich najbardziej predysponowana do prezentowania różnych tez okazała się baśń romantyczna. Myśląc o muzyce w literaturze, można zasadniczo mówić o trzech rodzajach związków. Muzyka lub muzyk mogą się stać tematem utworu. Drugą grupę stanowią próby nadania językowi utworu cech muzycznych. O ile dwa kryteria wydają się raczej oczywiste, wątpliwości może budzić ostatnia grupa, mianowicie zastosowanie struktur muzycznych w dziele literackim. I tak Ein wunderbares morgenlänisches Märchen von einem nackten Heiligen autorstwa Wilhelma Wackenrodera pokazuje niezwykłą rolę muzyki jako sztuki pozwalającej dotrzeć do wyższych wartości. W sposób bezpośredni wyraża ona uczucia człowieka, być może z tego powodu autor umieszcza w swym utworze dwoje zakochanych. U Wackenrodera uwagę zwraca także „muzykalność” języka. U Ludwika Tiecka w utworze Der blonde Eckbert krótka piosenka, a więc gatunek muzyczny, towarzyszy akcji utworu, a także w subtelny sposób podkreśla znaczenie pewnych wydarzeń